بهر دل

فرم «رنگ» در موسیقی دستگاهی ایران، نسبت به دیگر گونه‌های آن (پیش‌درآمد، چهارمضراب، تصنیف و .. ) نایاب‌ترین است. رنگ‌ها به لحاظ ساختار جمله‌بندی، بیش از هر موادی به «ملودی» احتیاج دارند و «ملودی» از ذوق و احساس سرچشمه می‌گیرد. از طرفی عدم تکرار و بکر بودن فرم جمله‌ها در هر میزان، آن را به یکی از سخت‌ترین ساخته‌های موسیقی دستگاهی بدل کرده است. نام‌های زیادی به عنوان سازندگان متبحر در این فرم، دیده نمی‌شوند. این مجموعه، گزیده‌ای از رنگ‌های موسیقی دستگاهی ایران است که با تکنوازی کمانچه و مدلاسیون‌های رایج در دستگاه های مختلف به اجرا در آمده‌اند. هر چهرا نوازنده‌ی این اثر بر آن بوده‌اند تا برداشت شخصی خود را از فضای بکر این رنگ‌ها در یک بحر بریزند. آمیختگی نغمه‌ها در تکنوازی‌ها نیز نشان از آن دارد که این فرایند صوتی در نهایت متعلق به ذوق و نصیب جان است.   امیرعباس ستایشگر